Het sociale werk is mij al met de paplepel ingegoten. Mijn moeder begon ooit als begeleider en is nu al jaren naast supervisor ook docent Social Work. Maar hoewel dit werkveld mij stiekem altijd al lag, moest ik er als puber niets van weten. Dus ging ik vastberaden, met een propedeuse in Small Business en Retail Management op zak, aan de slag als intercedent.

Al snel kwam ik van een koude kermis thuis, want ik vond mijn draai niet in de commerciële sector. Het werk, waarbij ik mensen moest afwijzen die door de samenleving als kwetsbaar worden beschouwd en daardoor niet in het profiel pasten, voelde niet goed. Daarbij was naar deze mensen de standaard afwijzing: “de vacature is helaas reeds vervuld”, terwijl met de juiste begeleiding en aansturing het misschien wel een match zou kunnen zijn. Dit was totaal niet in lijn met mijn waarden. De focus lag op geld in plaats van op mensen. Wat een zegen dat mijn contract destijds niet werd verlengd, want dat zette me echt aan het denken: wat wil ik nu echt?

En zo wilde het dat ik via via een baan kreeg in de zorg. Naast mijn werk studeerde ik in de avonduren, soms met baby op schoot. Uiteindelijk heb ik meerdere zorggerelateerde studies afgerond, een keuze waar ik elke dag nog blij mee ben. Hoe fijn is het om na een werkdag de deur van de kliniek achter je dicht te trekken met een voldaan gevoel, wetende dat ik het voorrecht heb om samen met de cliënt een stuk van hun pad te bewandelen, vaak op een moment dat het leven hen zwaar valt.

Inmiddels werk ik al ruim 13 jaar in de GGz, al die tijd met cliënten met een licht verstandelijke beperking met bijkomende problematiek zoals psychische- en verslavingsproblemen. En op dit moment al jaren als sociotherapeut op een gesloten afdeling waar mensen ter observatie en behandeling voor korte of langere tijd zijn opgenomen.