Jaren terug werden mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB) niet als risicogroep voor alcohol-, tabak- of druggebruik gezien. De veronderstelling was dat er onder de LVB-doelgroep maar een gering aantal mensen was met problematisch middelengebruik.
Uit onderzoek blijkt dat dit onterecht is. Toch zijn er instellingen waar het bespreken van middelengebruik vermeden wordt. De vijf belangrijkste redenen die dan genoemd worden, heb ik voor je op een rijtje gezet:

1. middelengebruik komt bij mij in de instelling niet voor;
2. wanneer cliënten informatie willen over middelen, zoeken ze dit zelf op Internet;
3. middelengebruik bespreken? Liever niet, je maakt alleen maar slapende honden wakker;
4. ik bespreek het wel met mijn cliënten als het aan de orde is;
5. ik voel mij als begeleider onbekwaam en laat liever anderen voorlichting geven.

Ondanks dat het kan voelen als een beladen thema en je er als begeleider ongemakkelijk bij kan voelen, is en blijft middelengebruik onder LVB-cliënten een alledaags en terugkerend thema. Maar het niet bespreken van lastige thema’s met cliënten is geen optie. Daarmee doe je niet alleen de ander tekort, maar ook jezelf.