Cocaïnegebruik in Europa is sterk gestegen. Zo luidde een artikel laatst in de Volkskrant. Op zondag worden in Amsterdam per 1.000 inwoners voor zo’n 100 lijntjes cocaïne aan resten in het riool aangetroffen. Naast de verborgen impact van deze illegale drugs zoals dat voor elke gram cocaïne vier vierkante meter regenwoud is gesneuveld, het drugsgeweld, de liquidaties en vergismoorden en de overlast die de straatdealers veroorzaken, is cocaïne ook nog eens erg verslavend.

Terwijl in het algemeen het gebruik van cocaïne drastisch is toegenomen, is onder mensen met een licht verstandelijke beperking (LVB) het gebruik van harddrugs vele malen kleiner gebleven. In het geval van cocaïnegebruik zal het vaker voorkomen dat mensen met een LVB ingezet worden als katvanger of als runner. Wat uit onderzoek wel naar voren komt is dat bij mensen met een LVB het cannabisgebruik gemiddeld hoger ligt dan het Nederlands gemiddelde.

Iedereen kan te maken krijgen met een verslaving. Het ontbreekt echter bij mensen met een LVB vaak aan kennis over middelen. Met als gevolg dat vaak sprake is van combinatiegebruik van middelen. Wist je bijvoorbeeld dat het combineren van cocaïne en alcohol risico’s met zich meebrengt?
Er ontstaat tijdens het combineren daarvan een nieuwe stof, namelijk cocaethyleen, wat zeer belastend is voor het hart. Daarnaast hebben mensen met een LVB een verhoogde kwetsbaarheid door te schieten in verslaving. Mensen met een LVB hebben vaak moeite met het nadenken over de lange termijn gevolgen van hun acties. Waardoor pas naderhand ingezien wordt wat het effect is van gebruik.

Hoe ga jij om met LVB cliënten die middelen gebruiken? Geef je ze voorlichting over het effect van middelen of hik je hier tegen aan en ga je het stiekem liever uit de weg?